دکتر حبیب مؤیّد نوشته است:
در سنۀ 1927 میلادی كه به حضور حضرت ولی امراللّه ارواحنا فداه مشرّف شدم و ذكر ایران به میان آمد فرمودند شرحی است به خطّ مبارك حضرت عبدالبهاء معلوم نیست كه مخاطب كیست، نسخۀ فتوغرافی آن را به شما می‌دهم كه به ایران ببرید تا احبّاء زیارت كنند و از استقبال ایران مطّلع باشند. اینك سواد آن را ذیلاً می‌نگارم:
“ایران به قوای مادّیه هزار سال می‌خواهد كه مانند دول و ملل اروپ گردد ولی بهاءاللّه ایران را روشن نموده و در انظار عمومی عالم محترم نماید و ایران چنان ترقّی نماید كه محسود و مغبوط شرق و غرب گردد. خطّه حجاز وادی غیر ذی‌زرع بود و قبائل در نهایت جهالت و توحّش و نادانی، ولی قوّۀ امراللّه چنین قطعه‌ای را كعبه آفاق كرد و قبلۀ عالم نمود. اهل شرق حال ندانند كه نظیر آن شخص جلیل را پنجاه سال در حبس و زندان مقیَّد داشتند. اگر این سجن و زنجیر نبود حال حضرت بهاءاللّه بر افكار عمومی اروپ مستولی شده بود و ایران را جنّت رضوان نموده بود و ایران را محترم در نزد جمیع ملل و دول و بلكه كار به جائی رسیده بود كه مرجع جمیع ملل و دول گشته بود. از آمدن من چند روز ملاحظه نمائید كه در لندن و اطراف آن چه قیامت است؛ دیگر ملاحظه فرمائید اگر حضرت بهاءاللّه آمده بود چه می‌شد. اگر امر بهاءاللّه در اروپ ظاهر شده بود ملل اروپ غنیمت می‌شمردند و تا به حال به سبب آزادی، جهان را احاطه نموده بود. ولی افسوس كه با وجود این كه این امر در ایران ظاهر شد عاقبت اهالی اروپ از دست ایران و ایرانیان خواهند گرفت. این را در گوشۀ دفتر خود ضبط فرمائید و عاقبت خواهید دید. افسوس كه هنوز ایرانیان بهائیان را می‌كشند.» (خاطرات حبیب، ج۱، ص۳۰۱)
در سنۀ 1927 میلادی كه به حضور حضرت ولی امراللّه ارواحنا فداه مشرّف شدم و ذكر ایران به میان آمد فرمودند شرحی است به خطّ مبارك حضرت عبدالبهاء معلوم نیست كه مخاطب كیست، نسخۀ فتوغرافی آن را به شما می‌دهم كه به ایران ببرید تا احبّاء زیارت كنند و از استقبال ایران مطّلع باشند. اینك سواد آن را ذیلاً می‌نگارم:
“ایران به قوای مادّیه هزار سال می‌خواهد كه مانند دول و ملل اروپ گردد ولی بهاءاللّه ایران را روشن نموده و در انظار عمومی عالم محترم نماید و ایران چنان ترقّی نماید كه محسود و مغبوط شرق و غرب گردد. خطّه حجاز وادی غیر ذی‌زرع بود و قبائل در نهایت جهالت و توحّش و نادانی، ولی قوّۀ امراللّه چنین قطعه‌ای را كعبه آفاق كرد و قبلۀ عالم نمود. اهل شرق حال ندانند كه نظیر آن شخص جلیل را پنجاه سال در حبس و زندان مقیَّد داشتند. اگر این سجن و زنجیر نبود حال حضرت بهاءاللّه بر افكار عمومی اروپ مستولی شده بود و ایران را جنّت رضوان نموده بود و ایران را محترم در نزد جمیع ملل و دول و بلكه كار به جائی رسیده بود كه مرجع جمیع ملل و دول گشته بود. از آمدن من چند روز ملاحظه نمائید كه در لندن و اطراف آن چه قیامت است؛ دیگر ملاحظه فرمائید اگر حضرت بهاءاللّه آمده بود چه می‌شد. اگر امر بهاءاللّه در اروپ ظاهر شده بود ملل اروپ غنیمت می‌شمردند و تا به حال به سبب آزادی، جهان را احاطه نموده بود. ولی افسوس كه با وجود این كه این امر در ایران ظاهر شد عاقبت اهالی اروپ از دست ایران و ایرانیان خواهند گرفت. این را در گوشۀ دفتر خود ضبط فرمائید و عاقبت خواهید دید. افسوس كه هنوز ایرانیان بهائیان را می‌كشند.» (خاطرات حبیب، ج۱، ص۳۰۱)
